In de VS heeft de FCC, de toezichthouder, een oproep gedaan aan het Amerikaanse volk om bij te dragen aan de definitie van breedband. Ook de telecomaanbieders hebben op deze oproep gereageerd, zo blijkt uit een artikel op Ars Technica. Overigens moet het verzoek van de FCC gezien worden in het licht van de ‘broadband stimulus’ plannen van de Amerikaanse regering, die hun beslag hebben gekregen in de American Recovery and Reinvestment Act (ARRA). Onder deze wet wordt voor 7,2 miljard US dollar aan subsidies uitgedeeld aan ondernemingen die breedband naar buitengebieden willen brengen.
Voorlopig is het een usance, niet alleen in de VS maar wereldwijd, om breedband te karakteriseren met de maximaal haalbare downloadsnelheid. Aangenomen mag worden dat het publiek er zo langzamerhand mee bekend is dat die maxima in de praktijk vaak niet gehaald worden. Echter, naarmate het gat tussen het maximum en de reële snelheid groeit, neemt het risico op ontevreden klanten toe. Er gaan nu steeds meer stemmen op voor een andere methode; breedband zou niet meer aangeprijsd mogen worden met de maximumsnelheid, maar met wat in de praktijk haalbaar is.
De aanbieders van breedband werpen tegen dat wat in de praktijk gerealiseerd wordt, afhankelijk is van veel meer dan alleen het pakket en de maximumsnelheid waarop men zich geabonneerd heeft. Diverse netwerkonderdelen, inclusief de kwaliteit van de lijn, de afstand tot de centrale en de kwaliteit van de modem, bepalen in hoge mate de reële snelheid. Maar ook de tijd van de dag heeft invloed en in het geval van de kabel: het gedrag van de buren.
Bij dat laatste gaat het om een even ingeburgerde usance: de mate van overboeking. Zoals ook vliegmaatschappijen meer tickets verkopen dan er stoelen zijn (er is immers altijd een bepaald aantal ‘no-shows’), zo is het in de telecom gebruikelijk om te rekenen met een gemiddelde behoefte. Daar wordt dan de capaciteit van de backbone op afgestemd. Alleen in tijden van grote en onverwachte drukte kan dit leiden tot vertragingen.
Maar als de maximusnelheid weinig zegt en het geven van de reële snelheid om praktische redenen niet haalbaar is, welke methode blijft er dan over om breedbandabonnementen in te schalen?
Een oplossing zou kunnen zijn om niet alleen het maximum, maar ook het verwachte minimum te vermelden. Dat minimum zou dan een snelheid moeten zijn die in het overgrote deel van de gevallen haalbaar is. Tele2 liet aan Telecompaper, bij de introductie van zijn VDSL2-netwerk, weten dat de bijbehorende Fiberspeeddienst, naast een maximum van 60 Mbps, een verwacht minimum heeft van 35 Mbps. Echter, ook bij de minimusnelheid dreigt in beginsel het risico dat ook dit niet waargemaakt kan worden.
Google schrijft in een reactie dat het niet gaat om wat breedband is, maar om wat je ermee kunt. Maar ook dat is een wel erg subjectieve visie, want wie bepaalt welke diensten er bij breedband horen? En de één gebruikt zijn verbinding nu eenmaal intensiever dan de ander. Etc etc. Overigens wijst Google er zeer terecht op dat we ons niet moeten beperken tot de downloadsnelheid, maar ook naar de uploadmogelijkheden moeten kijken.
Een makkelijke oplossing voor het vraagstuk is nog niet gegeven. Wel heeft de consument de mogelijkheid om zelf de kwaliteit van zijn verbinding te testen.Als hij dat zelf niet wil doen, dat kan hij zich altijd nog verlaten op marktonderzoeken zoals die zijn uitgevoerd door de de Britse Ofcom en door iPing, in opdracht van Telecompaper. Daaruit bleek dat in de praktijk dikwijls maar de helft van de geadverteerde snelheid daadwerkelijk haalbaar is, en dat het verschil bij de kabel doorgaans kleiner is.
En verder moet het dan maar overgelaten worden aan de markt, waarbij het wel essentieel is dat de consument in staat gesteld wordt om zelf te testen wat hij krijgt en dat hij niet met al te veel rompslomp wordt opgezadeld als hij van service provider wil veranderen. De overheid kan daarbij een handje helpen door ISP’s op te leggen de consument van een betrouwbare snelheidsmeter (zoals www.numion.com) en een eenvoudige opzegprocedure te voorzien.
