Worldmax staakt zijn WiMax-activiteiten in Amsterdam. Formeel krijgt defensie de schuld, maar het ziet ernaar uit dat er meer factoren waren. Naast de onverwachte beperking in de licentievoorwaarden door een conclict met defensie, spelen ook de gebruikte (hoge) frequenties een rol en de zware concurrentie op de Nederlandse breedbandmarkt. Worldmax is in de markt gezet als een FMS-oplossing: fixed-mobile substitution. Er is echter meer nodig om FMS voor elkaar te krijgen dan een paar masten in Amsterdam neer te zetten, die zenden in de 3,5 GHz band.
Natuurlijk is het vervelend als de licentie opeens gehalveerd wordt doordat interferentie met defensie-netwerken in het noorden van het land dreigt. Maar als je op FMS mikt, is dat niet per se een probleem voor toepassing in het westen en zuiden van het land. Het gaat hier immers om FMS en eerder om een ‘nomadische’ dan een echt mobiele oplossing. Worldmax mikte op latopgebruikers in Amsterdam en de kans dat zij zich, met hun laptop, buiten de Randstad begeven is beperkt. Daarmee kon Worldmax dus ook geen aanspraak maken op enig netwerk-effect, want het bereik van het netwerk was eenvoudig te klein om ‘te kunnen vliegen’.
Dan het hoog-frequente sprectrum. Door te zenden in de 3,5 GHz band, kun je een fatsoenlijke binnenshuisdekking vergeten. Het wordt dan vooral een toepassing voor in het Vondelpark of op een terras. Dat Worldmax niet meedeed aan de recente 2,6 GHz veiling geeft dan ook te denken. Bij deze lagere frequenties zal de dekking binnenshuis alweer wat beter zijn. Het blijft een volstrekt raadsel waarom Worldmax afwezig was in een veiling waar een licentie voor en appel en een ei te verwerven was en waar het nodige spectrum op de plank is blijven liggen.
Ten slotte de concurrentie. Je moet van goeden huize komen wil je FMS voor elkaar krijgen als je concurreert met landelijk aanwezig Docsis 3.0, DSL, en in Amsterdam ook een beetje FTTH. Maar ook met HSPA en WiFi. Daarbij komt bovendien de onbekende merknaam en het beperkte marketingbudget van een nieuwkomer die het opneemt tegen een gevestigde orde – die overigens gekozen heeft voor LTE als 4G-standaard, niet WiMax.
Conclusie: hier is niet alleen sprake van een ondergang door een wijziging van de licentievoorwaarden; het is vooral de concurrentie en de gebrekkige dekking die WiMax, althans voor Amsterdam en Nederland, tot een achterhaalde technologie maken.
