De 5G-technologie staat voor de deur. Het is dus hoog tijd om twee sterk verschillende, maar interessante implementatiemodellen te belichten: standalone en niet-standalone. Hierbij hebben we aandacht voor de verschillen tussen beide modellen alsook de voor- en nadelen van elke oplossing.
De verwachtingen voor 5G
5G biedt uitzicht op een echt razendsnel en extreem betrouwbaar systeem met ultralage latentie, wat verschillende scenario's en gebruikssituaties zou vergemakkelijken die met oudere technologieën niet mogelijk zijn.
Zoals bij elke technologische vooruitgang moeten operatoren enorme sommen geld investeren, doorgaans in het CAPEX-model. Dat plaatst een rem op andere investeringen van communicatieproviders en digitale dienstverleners.
Door de gigantische impact van de pandemie op ons leven en de nood aan steeds meer connectiviteit bij klanten en bedrijven vragen eindklanten dag na dag meer data. De grote uitdaging voor operatoren is dus om aan die vraag te voldoen. Hoe kunnen ze dit vanuit tijds- en financieel perspectief doeltreffend doen?
5G kent twee architectuurtypes: niet-standalone en standalone. Wat zijn nu precies de verschillen tussen beide en welk type is beter voor een bepaald bedrijf?
Het verschil tussen standalone (SA) en niet-standalone (NSA) 5G-implementatiemodellen
In het niet-standalone (NSA) model kan de operator gebruik maken van bestaande investeringen en de LTE-architectuur. In dat geval moet het radiotoegangsnetwerk (RAN) opnieuw worden geïmplementeerd, maar de activiteiten van het kernnetwerk worden ondersteund door de bestaande evolved packet core (EPC) van de LTE.
Op die manier kunnen operatoren hun investeringen (CAPEX) drukken en de eventuele toename van OPEX door de nieuwe kern beperken.
Bij standalone (SA), het tegengestelde van NSA, zijn het RAN en de kern (dienstgebaseerde architectuur, SBA) volledig nieuw. Bovendien zijn ze volledig compatibel met de 3GPP-aanbevelingen, waardoor de verschillende netwerkfuncties duidelijk van elkaar zullen zijn gescheiden.
NSA en SA 5G-implementatiemodellen werken beide, maar wat is nu de beste keuze?
Standalone versus niet-standalone 5G: en de winnaar is...
Welke aanpak is de beste? Die keuze hangt vanuit telecomperspectief af van tal van factoren. Denk aan:
- Je investeringsbudget,
- De projectuitrolplanning,
- De mate van complexiteit van meerdere kernen in het netwerk.
Vanuit technologisch oogpunt zit het voordeel van de uitrol van een standalone architectuur hem in de hoge verkregen end-to-endsnelheid en de servicegarantie waarmee je snel nieuwe diensten kunt invoeren en de marktintroductietijd korter is. De keuze voor niet-standalone is een evolutionaire stap die telecombedrijven tijd en geld helpt besparen die ze nodig hebben om het netwerk klaar te hebben.
Daarnaast helpt een 5G-netwerk hen om snel nieuwe inkomstenstromen uit 5G te genereren en hogere datasnelheden aan te bieden, wat aanzienlijke inkomsten oplevert (vergeleken met wat er nu verdiend wordt). Dat kan de tijd inkorten die nodig is om een volledige standalone architectuur te implementeren.
In een notendop
5G maakt nieuwe diensten mogelijk zoals verbeterde mobiele breedband, ondersteuning bij bedrijfskritische communicatie en massale IoT-implementaties. Dat alles kan enkel werkelijkheid worden dankzij de nieuwe 5G-technologieën en -methodes.
Welk pad je ook kiest, of het nu een niet-standalone of een standalone model is, door 5G als mobiele toegangsmethode aan te bieden zullen telecombedrijven hun diensten kunnen uitbreiden en hun eindklanten betere kwaliteit kunnen bieden. Daarbij kunnen ze ook verschillende bundels uitwerken met over-the-topdiensten (OTT) en de betaling en het beheer vergemakkelijken van de diensten van verschillende providers waarbij een klant misschien al aangesloten is. Tegelijkertijd genereert dat extra inkomstenstromen voor de operator.
