Fonteijn werkte als advocaat in de energiesector voordat hij in 2005 aantrad als Collegevoorzitter van Opta. In 2011 werd hij tevens (roulerend) voorzitter van Berec, dat altijd een trojka benoemt van bestuurders uit Europese toezichthouders. In 2011 werd hij ook voorzitter van de Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa), nadat Pieter Kalbfleisch voor het eind van zijn termijn zijn taken neerlegde. Vanuit die posities werd hij ook de eerste voorzitter van de ACM, die dit jaar vijf jaar bestaat. Fonteijn is momenteel ook vicevoorzitter van de International Competition Network (ICN), het mondiale samenwerkingsverband van mededingingstoezichthouders.
Het drie leden tellende bestuur van de ACM bestaat verder uit Henk Don en Cateautje Hijmans van den Bergh. Die stellen dat de ACM veel aan Fonteijn te danken heeft. “Als eerste voorzitter van de ACM heeft Chris een ACM-brede strategie ontwikkeld: kansen en keuzes voor bedrijven en consumenten en probleemoplossend toezicht. Daarmee heeft hij de fusie van drie toezichthouders tot een succes gemaakt. Kenmerkend is hoe hij de vertrouwde aanpak steeds ter discussie stelt en ons uitdaagt om sneller en effectiever resultaat te boeken.”
Fonteijn vormde de ACM om
Fonteijn is als chef ook uitvoerder geweest van de reeks bezuinigingen die het kabinet oplegde. Het budget en aantal medewerkers van Opta werd al gereduceerd voordat de regering besloot om NMa, Opta en Consumentenautoriteit samen te voegen. Fonteijn vertolkte in de aanloop naar die fusie de weerstand van de drie organisaties, maar verzette daarna ook de bakens. Onder zijn bewind ging de ACM aan de slag om inhoudelijke teams samen te voegen en het toezicht integraal te benaderen vanuit een nieuw mission statement. Het belang van de consument moest daarin leidend worden, naast de uitvoering van de wettelijke taken.
De toezichtsfilosofie veranderde mee. De ACM stelt meer dan voorheen risico-gestuurd te werken en schaarse middelen en mankracht daar in te zetten waar handhaven het effectiefst is en het meest bijdraagt aan de belangen van de consument. Naast formele instrumenten zoals onderzoek en bestuurlijke dwang worden daarbij ook informelere middelen ingezet, zoals een publiekelijke waarschuwing aan een hele sector, vergezeld van een sturend gesprek met directeuren van bedrijven.
