Recentelijk heeft de Consumentenbond gepleit voor een onderzoek naar de werkwijze van SMS-diensten. Deze diensten zijn al behoorlijk ingeburgerd, en komen in twee smaken voor: een om de eindgebruiker een dienst te bewijzen en een om de (veelal jonge en/of onwetende) eindgebruiker veel geld te laten betalen.
De diensten die zich richten op jongere gebruikers, met niet anders als oogmerk dan winst te maken over de rug van vaak onwetende consumenten, zijn een doorn in het oog van veel mensen. Wie kent Crazy Frog niet? Nutteloze diensten worden tegen de hoofdprijs aangeboden (vaak twee berichten a 1,50 euro per ontvangen bericht). TV-zenders als Comedy Central, TMF en MTV vullen een groot deel van de commercials ermee. Wie wel eens naar deze commercials kijkt, is ongetwijfeld verbaasd over het tempo waarin nieuwe diensten zich ontpoppen. Fun-diensten is het sleutelwoord. Kijkend naar het aantal tv-commercials, zou de conclusie getrokken kunnen worden dat deze bedrijven nog succesvol zijn ook. Dat mag zakelijk gezien opmerkelijk genoemd worden, want het product (de toegevoegde waarde) staat niet in verhouding tot de prijs die de consument betaalt. Dit suggereert dan ook hoge marges die nodig zijn om de advertentiekosten terug te verdienen.
De advertenties van deze diensten met alleen een winstoogmerk balanceren vaak op het randje van het toelaatbare onder de huidige regelgeving. In de reclames komt geregeld visueel geweld voor en onderaan staan kleine wazige letters, die op het tv-scherm nauwelijks te lezen zijn. In deze tekst staat ergens verstopt dat het betreffende product bij een abonnement hoort en niet op zichzelf staat. Eenmaal aangemeld ontvangt de consument meerdere berichten per week, wat makkelijk kan oplopen tot 10 euro per week. Als de consument de disclaimer niet goed leest of begrijpt, kan dit voor dure verrassingen zorgen.
Hoe doorzichtig dit ook lijkt voor een normaal denkende consument, schijn bedriegt. Men zou zeggen dat het Nederlandse volk nu wel op de hoogte is van deze praktijken, die feitelijk gebaseerd zijn op misleiding. Kijkend naar het aantal reclame-uitingen in de krant en op tv en naar de omzet die in deze markt rondgaat, zou een verbod op een deel van de SMS-diensten de consument heel wat kunnen besparen. Tenzij men van oordeel is dat het volstrekt legitiem is deze diensten uit te baten, wat het uiteindelijk natuurlijk wel is.
Natuurlijk zijn er genoeg dienstverleners die wel het beste met de consument voor hebben. Denk hierbij aan de populaire Amber Alert, waarbij alle aangemelde personen een SMS ontvangen als er een kind verdwenen is. In het recente verleden zijn er hier al successen mee geboekt. Ook gemeenten maken er steeds meer gebruik van, bijvoorbeeld voor het melden dat de kliko morgen niet wordt geleegd. Er is ook nog de mogelijkheid voor het OM en de politie om een SMS te versturen met bijvoorbeeld een opsporingsverzoek of een alert vanwege een recente of verwachte calamiteit.
Rond 11 juli 2008 is, na aandringen van consumentenorganistaties, het SMS-dienstenfilter geintroduceerd. Navraag bij deze organisatie leert dat er tot heden 150.000 mensen zich hebben aangemeld. Afgezet tegen het aantal aansluitingen is dit nog geen 1 procent, maar per maand komen er ca 10.000 aanmeldingen bij. Veel interessanter nog is de omvang van de markt; in 2008 heeft een consumentenorganistatie geschat dat er tot 180 miljoen euro omging in de wereld van de SMS-diensten. Hier moet wel bij genoteerd worden dat publieke omroepen met shows als Idols en Popstars waarschijnlijk een groot marktaandeel hebben door het stemmen van kijkers op hun favoriet via soortgelijke diensten te laten verlopen.
Men kan zich afvragen of deze 'fun-diensten' het success van andere diensten negatief kunnen beinvloeden. Vroeger hadden 06-nummer een zeer slechte naam, waardoor 800-, 900- en 906-nummers geintroduceerd zijn om de serieuze diensten te scheiden van de fun-diensten. Zo kan men zich nu afvragen of het inzetten van SMS-diensten voor nuttige of serieuze zaken geremd wordt door de overvloed aan fun-diensten.
